Joepie!

Door Elja Looijestijn

Ik ben journalist, maar niet zo een die brandweerwagens achtervolgt. Durf ik niet. Ook niet zo een die onbetrouwbare politici het vuur aan de schenen legt. Durf ik niet. Eigenlijk durf ik helemaal niet met vreemden te praten. Iemand zomaar thuis opbellen vind ik doodeng.

Wat vooral moeilijk is aan onbekenden, is dat je nooit weet hoe ze gaan reageren. Ik kom er dan ook liever niet te dichtbij. De onvoorspelbaarheid is ook de reden dat ik niet echt lekker ga met kinderen, dieren en geestelijk gehandicapten. Mijn leven is eigenlijk een dagelijks gevecht om over mijn verlegenheid heen te komen.

En dat vind mijn vriend ook zo leuk aan mij, zegt hij. Ik woon namelijk samen met ongeveer de meest sociale persoon ter wereld. Als hij iemand op straat een band ziet plakken, gaat hij vrolijk een praatje maken. Mensen die toevallig in de buurt zijn, krijgen meteen te horen wat er in zijn hoofd opkomt, ook al begrijpen ze er niets van. Daar sta ik dan naast, in elkaar krimpend van ongemak, maar ook met lichte afgunst. Die mensen lijken het namelijk meestal helemaal niet erg te vinden om met deze vreemde jongen te praten.

Dit weekend komt dit alles tot een hoogtepunt. Ik zie er een al weken tegenop. En dan heb ik het niet eens over het uitspreken van deze column tegenover een café vol vreemden, of zoals mijn vriend zou zeggen: potentiele vrienden.

Een maand of wat geleden kreeg ik namelijk een kort berichtje van hem: ‘zullen we hieraan meedoen?’ Het linkje verwees naar de site van Gluren bij de buren.

Dat is een festival, waarop je bij gewone Utrechters een optreden kan gaan bekijken in hun huiskamer. Een heel leuk idee, sympathiek, gezellig, goed voor de cultuur en de cohesie in de stad. Bovendien leek de datum van 31 januari nog ontzettend ver weg, dus ik stuurde een woordje terug: goed.

Tot we pas geleden een uitgebreide mail van de organisatie kregen. We werden uitgenodigd voor een informatie-avond, waar we een tas mochten ophalen met posters voor voor het raam, een pak filterkoffie en koekjes voor de gasten. Ineens drong het tot me door dat we een kudde vreemden over de vloer zouden krijgen. Mensen die ik helemaal niet kende en die misschien wel huisdieren of kinderen mee zouden nemen. En dan ook nog een of andere singer/songwriter die van onze woonkamer zijn podium zou maken en van de studeerkamer zijn backstage.

Was het maar zo’n feest. Door een speling van het lot, of een heel slechte grap van de organisatie zijn er in onze woonkamer zondagmiddag drie voorstellingen van Joepie! (met een uitroepteken). Geen bandje, maar een improvisatietheatergezelschap. Ik ga nu voorlezen wat er in het programma staat.

Improvisatietheater op de vierkante meter met een hoog aaibaarheidsgehalte! Deze gluren editie komen ze letterlijk en figuurlijk dichtbij door geïmproviseerde scénes met het thema ‘intimiteit’!

Mijn vriend kan de ironie wel waarderen. Volgens hem kunnen we er ook echt niet meer onderuit. Van mij mag hij de koffie serveren en zich laten aaien op de vierkante meter. Ik verstop me op zolder. Of ik ga de hele middag sporten. Misschien moet ik plotseling bij mijn ouders in Twente langs. Alles om mijn woonkamer vol acteurs met grijpgrage handjes en gluurburen te ontlopen. Ik improviseer wel wat.