Tekst: Judith Hellemons

“Zo, die zit er in.” De Indonesische vrouw van ergens in de zestig trekt haar hand weg van de brievenbus en lacht vriendelijk naar me. Haar brief dwarrelt ondertussen in de brievenbus naar beneden. Ik lach terug en doe vervolgens mijn ansichtkaartje op de bus. Dit alles speelt zich verbazingwekkend genoeg (of juist niet) af in de wijk Overvecht. Die ene wijk.

Je kent het wel, je bent net aan het werk en verdient nog niet zoveel, maar wil toch graag verhuizen naar iets groters dan je studentenkamer. Je bundelt je krachten met een vriendin en gaat samen op zoek naar een appartementje. Zo bood onze makelaar een potentieel huisje aan ons aan. Het leek ruim op de foto’s en die vriendin van mij vermoedde al wel dat dit ‘m zou gaan worden. Ik dacht alleen maar: “He jakkes, het bevindt zich op een Dreef.” We fietsten samen door een ijzig en besneeuwd Overvecht om het te bezichtigen. Naast de kou gaf ook het aanzicht van de mistroostige flats en laagbouw me rillingen. Het appartement zelf was echter licht, ruim en precies goed voor twee personen. In januari verhuisde ik daarom van het multiculti en goedlachse Lombok naar het roemruchte en grimmige Overvecht. Of valt dat grimmige toch wel mee?

Dodging the bullets

Zeven maanden hebben we het al overleefd in deze wijk en gedurende deze periode heb ik nog geen overval, gekkigheid, gezwaai met pistolen of andere gewelddadigheden á la Flikken Maastricht meegemaakt. Mijn verwachting bleek dus geheel scheef te lopen met het daadwerkelijke dagelijkse leven hier. Veel vrienden van me wonen in de buurt, als ik langs dat kinderboerderijtje bij de watertoren loop, zitten daar altijd dezelfde vrolijke buurtbewoners te ouwehoeren en als ik vanaf mijn balkon op de straat kijken, zit daar vaak een ouder stel in de voortuin samen te relaxen op hun tuinstoelen. Als ik uit mijn andere raam kijk, zitten daar ouderen een kruiswoordpuzzel te maken in een gemakkelijke stoel en is het op straat rustig. Ondanks deze gemoedelijke omstandigheden, antwoord ik vaak als mensen vragen ‘waar woon je eigenlijk?’ met een schaamtevol ‘Overvecht, je weet wel, dodging the bullets’. Dat laatste zeg ik dan een beetje spottend, met een scheef lachje. Maar waarom doe ik dat toch? Ik vermoed omdat het grijze imago van Overvecht zich diep in mijn brein genesteld heeft en wellicht ook wel in het jouwe.

Een uitstraling van niks

Tijd om een nieuw imago te creëren dus. Stel je de wijk Overvecht eens voor in al haar totaliteit. Wat zie je? Ik zag vooral de lelijke grijze flatgebouwen die werkelijk niks uitstralen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit nog steeds zie, maar tegenwoordig zie ik de leuke mensen die in deze wijk wonen ook steeds duidelijker. Zo hoor je hier eigenlijk overal om je heen plat Utrechts. Soms lijkt het wel alsof iedereen die in Wijk C woonde hun biezen heeft gepakt en is verhuisd naar deze wijk. Mensen in Overvecht groeten elkaar en lijken elkaar ook echt te kennen. Zo goed zelfs dat als ze elkaar voorbij fietsen er toch even afgestapt wordt om een praatje te maken. Kinderen spelen buiten tussen de flats door en vinden dat gele slakvormige klimrek helemaal fantastisch. Bovendien bevindt zich een mooi groen gedeelte noordelijk van mijn flat, wat aan Fort Ruigenhoek vastzit, waar dan ook lekker gewandeld door inwoners uit heel Utrecht.

Overvecht met authentieke arbeidershuisjes

En ja, niet alles is mooi in deze wijk. Ik zag bijvoorbeeld net nog een man een poging doen om een halve fiets mee te sjouwen en een paar dagen geleden scholden een paar buurtgenoten elkaar nog luid uit in het plat Utrechts voor áchtelíjke kankahlijé. Op dat soort momenten vraag ik me af of dit soort dingen niet overal in Utrecht gebeuren. Oké, misschien niet in Wittevrouwen. Of wacht… Betrap ik mezelf nu weer op zo’n wijkcliché? Laten we kortom eens een keer anders kijken naar het Overvechtse. Als je me niet op mijn woord gelooft, fiets er dan een keertje doorheen. Beeld je charismatische 18e-eeuwse arbeidershuisjes in en probeer die te visualiseren op de plaats van die foeilelijke flats. Dan wordt het zoiets: een watertoren, een voetbalveldje, authentieke gebouwen en een groep mensen uit Overvecht. Best wel gezellig en Utrechts, nietwaar?